اشعار

طبیعت

به   نام آن که هستی را بنا کرد            

               بشر را با طبیعت   آشنا   کرد

پدید آورد دشت و کوهساران       

                       فرو بارید بر آن برف و باران

زمین را داد پوشش از گیاهان         

                   شود محفوظ از سیلاب وطوفان

ز خاک آورد بستان و چمن را      

                     ز دشتان گل،ز کوهستان گون را 

نمایان  گشت جنگل های   زیبا    

                      به   انواع   درختان   شد    مهیا

به   حول قوه مولای  حکمت       

                       که   مأوا گشت آهوی خطن را

ز کوهستان بخواند کبک خوشخوان     

                  ز جنگل ها   بماند    شیر غران

خورد رزق از طبیعت چارپایان    

                      که روزی  آورد  از  بهر  انسان

تمام    این       نظام    آفرینش    

                        ز  بهر آدمی  آمد  به    جوشش

چو هستی را صفا بخشید خالق    

                        حفاظت  را  سپردش  بر خلایق

بیا ای هموطن با هم بجوشیم     

                          برای  حفظ  جنگل ها بکوشیم

مراتع را نگهداری است بر ما      

                       ز مأموران آن یاری است بر ما

گون آن بوته سر سخت و خارا     

                       حفاظت  می نماید  خاک  ما را

بپرهیزیم از قطع درختان 

                                 ز تخریب  گون ها  و گیاهان

ز تخریب گون ها و مراتع 

                                شود برخوردمان برخورد قاطع

هر آنکس که مراتع را براند 

                               نباید خویش را   انسان   بداند

مراتع پوشش روی زمین است  

                          که در سیلاب و طوفان آهنین است

به جنگل ها فرود آری،تبر را   

                          نخواهی شد ز کردارت   مبرا

حفاظت کن عزیزم تا توانی  

                              از این سرمایه های جاودانی

کرمی با دل و اخلاص و ایمان  

                         حمایت می کند از مرتعداران

                                                                                                                                                                                                                              سرحانی

زمستان

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت                                           
 سرها در گریبان است

کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را
نگه جز پیش پا را دید ، نتواند
که ره تاریک و
لغزان است
وگر دست محبت سوی کسی یازی
به اکراه آورد دست از بغل بیرون
که سرما سخت سوزان است
نفس ، کز گرمگاه سینه می آید برون ، ابری شود تاریک
چو دیدار ایستد در پیش چشمانت
نفس کاین است ، پس دیگر چه داری چشم
ز چشم دوستان دور یا نزدیک ؟
مسیحای
جوانمرد من ! ای ترسای پیر پیرهن چرکین
هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... آی
دمت گرم و سرت خوش باد
سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای
منم من ، میهمان هر شبت ، لولی وش مغموم
منم من ، سنگ تیپاخورده ی رنجور
منم ، دشنام پس آفرینش ، نغمه ی ناجور
نه از رومم ، نه از زنگم ، همان
بیرنگ بیرنگم
بیا بگشای در ، بگشای ، دلتنگم
حریفا ! میزبانا ! میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد
تگرگی نیست ، مرگی نیست
صدایی گر شنیدی ، صحبت سرما و دندان است
من امشب آمدستم وام بگزارم
حسابت را کنار جام بگذارم
چه می گویی که بیگه شد ، سحر شد ،
بامداد آمد ؟
فریبت می دهد ، بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست
حریفا ! گوش سرما برده است این ، یادگار سیلی سرد زمستان است
و قندیل سپهر تنگ میدان ، مرده یا زنده
به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود ، پنهان است
حریفا ! رو چراغ باده را بفروز ، شب با روز یکسان است
سلامت
را نمی خواهند پاسخ گفت
هوا دلگیر ، درها بسته ، سرها در گریبان ، دستها پنهان
نفسها ابر ، دلها خسته و غمگین
درختان اسکلتهای بلور آجین
زمین دلمرده ، سقف آسمان کوتاه
غبار آلوده مهر و ماه
زمستان است

                                                                                     مهدی اخوان ثالث